شمال نیوز : بی تردید یکی از مهمترین علل توسعه نیافتگی استان مستعد و با ظرفیت مازندران ، فقدان مدیریت کارآمد و با برنامه در دستگاههای اجرایی است.

نگاهی به روند عزل و نصب مدیران در مازندران از استاندار گرفته تا معاونین ستادی و مدیران کل دستگاههای اجرایی و فرمانداران نشان می دهد در اغلب موارد شایسته سالاری قربانی روابط سیاسی شده است.

بررسی ها نشان می دهد در بسیاری از انتصابها، افراد مزبور هیچگونه برنامه ای برای تصدی مسئولیت ارائه نکردند،در حالیکه بر مبنای الفبای مدیریت ، نخستین گام برای تصدی مسئولیت در یک سازمان، ارائه برنامه اجرایی و ترسیم چشم انداز توسعه است.

 بطورکلی اختصاص کمترین طرح های ملی و پروژه های عمرانی اشتغال زا، مولد و راهبردی به این استان، عدم پایه گذاری صنعت به بهانه واهی حفظ محیط زیست در طول سالهای گذشته، بحران دیرینه زباله ، تغییر کاربری اراضی مرغوب زراعی به بهانه توسعه گردشگری، نابسامانی کسالت آور و ناامیدکننده در مدیریت اقتصادی استان بویژه در  بخش کشاورزی و گردشگري که بستر و اساس اقتصاد مازندران را تشکیل می دهد،فقدان راههای مواصلاتی مناسب با ترافیک شهری و بین شهری، هرج و مرج و نابسامانی در سیستم بازار و گرفتار آمدن تولید کنندگان محصولات زراعی و دامی در چنگال دلالها و واسطه ها و نبود نظام قیمت گذاری مطمئن و قابل اجرا به خصوص در زیربخشهای کشاورزی، و همچنین استیلای روابط بر ضوابط در نظام اداری و وجود معضل بزرگ بیکاری  با نرخی فزاینده كه بسیاری از جوانان را در دام خود گرفتار کرده از مهمترین نشانه های ابتلای مازندران به بیماری «روزمرگی مدیران» است که ساکنان استان بواسطه حضور آدمهای بی تخصص و کم تجربه بر کرسی های مهم مدیریت با آن دست و پنجه نرم می کنند.

درهمين راستا بايد گفت ؛ اراضی زیبای ساحلی که می تواند بستر نوینی برای شکوفایی اقتصاد استان باشد، آن چنان به تصرف اشخاص حقیقی و حقوقی و شرکتهای دولتی و خصوصی درآمده که از نوار 400 کیلومتري‌آن ، تقریبا چیزی برای اجرای پروژه های عمومی باقی نمانده است! ساحلی که هر کیلومتر آن قابليت ایجاد اشتغال مستقيم برای هزار جوان جویای کار را دارا مي باشد.

جنگل کماکان در حال نابودی است و مراتع روز به روز برهنه و عریان تر می شود. هنوز بحران آب به علت عدم وجود زيرساختهاي ذخيره سازي و انتقال، ساکنان مازندران بویژه کشاورزان را آزار می دهد و خشکسالی و کم آبی چون عفریتی هلاک کننده زمین و زمان را تهدید می کند.

ازسوی دیگر باید گفت؛ با وجود اعلام مازندران بعنوان قطب کشاورزی، وضعیت امروز استان به جایی رسیده که به جرات می توان گفت در این استان وزن مسائل و مشکلات کشاورزی سنگين تر از تولیدات آن است! و این دقیقا بدان معناست که برنامه ریزان و تصمیم سازاني كه در طول سالیان گذشته با تصمیمات غیر اصولی خود توسعه صنعتی را از مازندران گرفتند و بر توسعه کشاورزی تاکید نمودند حتی در زمینه کشاورزی هم به تعهدات خود عمل ننموده اند که در شرایط کنونی بحران برنج و دپوی هزاران تن از این محصول استراتژیک در انبارهای کشاورزان و همچنین شالی کوبی ها که هیچگونه خریداری برای آن نیست نمونه روشنی از ناکارآمدی سیاستهای اجرایی مدیران و عدم توانمندی و بی تدبیری آنان در مدیریت بحران موجود است.  

واقعیت این است درسالهای اخیر رکود و پسرفتی که در استان مازندران روی داده  بیش از هرعامل بازدارنده و محدود کننده ای، متاثر از حضور مدیران بی تخصص و بی برنامه بوده است. در حالیکه براساس همه رهیافتهای علمی ، بدون برنامه اجرایی که مبتنی برظرفیتهای موجود و آینده نگری سیستماتیک باشد هیچ تحول مثبتی را در مسیرتوسعه نمی توان متصور بود.

نگاهی به عملکرد و کارنامه مدیران دستگاههای اجرایی در مازندران نشان می دهد حرف درمانی و روزمرگی،محور اصلی اظهارات اکثر مسئولان ، مدیران و نمایندگان مردم استان در سالهای اخیر بوده است .تکرار اظهارات پوپولیستی در کنار موج سواری رسانه ای مهمترین دستاورد حضور آدمهای کوچک در صندلی های بزرگ مدیریت در مازندران بوده است.

آنچه این افراد باید بدانند آن است که در روزهای وفور نقدینگی و عدم محدودیت منابع مالی، دستفروش کنارخیابان هم می تواند مدیریت کند ، هنر مدیریت باید در شرایط سخت و روزهای بحرانی به ظهور برسد. فرآیندی که متاسفانه در مازندران کمتر شاهد آن هستیم و اغلب مدیران به بهانه کمبود اعتبارات سعی دارند از پذیرش مسئولیت ناکارآمدی شانه خالی کنند و با استراتژی «روزمرگی» به مدیریت خود ادامه دهند.